Principatat shqiptare ishin struktura politike dhe administrative që sundonin disa zona në territorin e Shqipërisë dhe viseve përreth gjatë periudhës mesjetare dhe periudhës osmane. Këto principata shpesh ishin autonome ose semi-autonome, ku sundimtarët lokalë ushtronin pushtetin mbi territoret e tyre, shpesh duke ruajtur traditat dhe ligjet vendase.
Pas rënies së Perandorisë Bizantine dhe gjatë zgjerimit të Perandorisë Osmane në Ballkan, shqiptarët formuan principata të ndryshme për të mbrojtur interesat e tyre dhe për të ruajtur autonominë lokale. Shekulli XII shënoi principatën e parë shqiptare, Principata e Arbërit (1190-1255). Shumica e këtyre principatave ishin të bashkuara në 1444 sipas shtetit shqiptar, të quajtur Lidhja e Lezhës. Këto principata ishin shpesh në konflikt me perandoritë e mëdha, por edhe me njëra-tjetrën, duke pasur marrëdhënie aleance dhe armiqësie sipas situatës politike.